تنهایی

       درد تنهایی خود را به که گوییم .به که گویم که در این جامعه خالی از عشق 

      همه در تاب و خروشند همه چون سرو به بالا نگونند وبه فغان از غم هستی 

      که تواند که مرا یاد کند وصدای نفسم را ببرد تا که رسد بر دل باران من که خواهم 

     ولی افسوس که نتوانم از این جابروم .چون که بر دست و پایم بستتند گلی ازگل 

    ریحان من برسان گلی از باغ گل یاس برم که ندانم چگونه به شکوفایی خود شاد 

   شوم که تواند که مرا شاد کند ودل غم زده ام را به سرود غم هستی برایداه............. 

                                      روزم سپری شد به امیدی که شب اید 

                                     شب امدو دیدم به دلم تاب و تب امد..... 

                                    ای دوست دعا کن من بی چاره مبادا...... 

                                    در حسرت دیدار تو جانم به لب اید....................